Novosadski odbor Dveri zatražio je od vlasti da se pronađe napadač na sveštenika Srpske pravoslavne crkve i da se adekvatno kazni.
Kako navode u saopštenju, napad na sveštenika Eparhije bačke Srpske Pravoslavne Crkve pre dva dana dokaz je kolika ostrašćenost može da bude izazvana neodmerenim izjavama onih koji imaju odgovornost i kao političke stranke i kao vlast.
“Tražimo od vlasti da se počinilac napada na sveštenika SPC nađe i adekvatno kazni. Takođe, pozivamo građane i stanovnike Limana da, bez obzira na njihova ideološka uverenja, pokušaju da gradnju pravoslavne crkve, na samo 50-ak metara od strašnog genocidnog zločina na Štrandu, prihvate kao minimalan dug, pijetet i malu žrtvu zelene površine, ka hiljadama onih koji su u ta tri dana januara 1942. godine nestali pod ledenim talasima Dunava”, navodi se u saopštenju Dveri.
Dveri u svom saopštenju odlaze daleko, pa poručuju da je Srpska pravoslavna crkva u južnoj Bačkoj i Novom Sadu pretrpela “stradanje od komunističkog režima veliko skoro kao i od mađarskih fašista, koji su 1942. godine, u vreme zloglasne Racije, ubijali po južnoj Bačkoj i Novom Sadu”.
“Episkop bački Irinej Ćirić, koji je nedavno proglašen za sveca, a koji je prebijen od SKOJ-evaca neposredno posle oslobođenja i preminuo od posledica njihovog iživljavanja, dokaz je koliko ideološka mržnja može da nanese zla srpskom narodu. Zar su Novom Sadu potrebne nove žrtve mržnje i verske netolerancije, kao pre 70-ak godina?”, navodi se u saopštenju Dveri.
Potreban kontekst
Pokret Dveri u svom saopštenju izjednačava komunistički režim sa okupacijom mađarskih fašista, te pominju slučaj Irineja Ćirića.
Irinej Ćirić je rođen u Sremskim Karlovcima, 1. maja 1884. godine, a umro je u Novom Sadu, 5. aprila 1955. godine. Školovao se u rodnom mestu i u Novom Sadu, studirao je u Moskvi, a doktorirao u Beču. Zamonašio se 1908. godine. Tokom godina je predstavljao SPC na raznim skupovima, u međucrkvenim radnim telima, osnovao je pokret “Mir putem religija”, bio je biran za predsednika upravnog odbora Svetskog saveza za međunarodno prijateljstvo pomoću crkava, današnjeg Ekumenskog saveta crkava.
Po izbijanju Drugog svetskog rata ostaje u Novom Sadu i sarađuje sa okupatorom. Bio je poslanik u Mađarskom saboru tokom okupacije, a imao je i sastanke sa Miklošem Hortijem i drugim predstavnicima mađarske okupacione vlasti. Irinej je navodno protestovao kod Hortija što su tokom Racije 1942. godine na udaru bili i sveštenici, koji su bili antikomunistički raspoloženi. Tada je prvo odbio, a potom i potpisao proglas s pozivom “Srbima na mir”.
Ostaje zaslužan za to što je tokom okupacije iz logora u Šarvaru spaseno gotovo 3.000 dece, koja su potom smeštena u porodice u Bačkoj. Osnovao je i Eparhijsku bolnicu u kojoj su se lečila deca obolela od tuberkuloze u ovom logoru. Za episkopa Irineja se navodi i da je urgirao za pomilovanje pojedinih osuđenika na smrt, između ostalog i potonjeg narodnog heroja Svetozara Markovića Toze, ali neuspešno.
Po oslobođenju Novog Sada, oktobra 1944. godine, Ćiriću je, kao saradniku okupatora, određen kućni pritvor, a nekoliko puta je kamenovana i zgrada u kojoj je bio, uz optužbe da je “fašista, mađaron i četnički koljač”. U kućnom pritvoru je proveo 17 meseci, a nakon izlaska, u avgustu 1946. godine odlazi u Odžake, gde ga dočekuje grupa meštana, koja linčuje njega i kolonu sveštenika.
Od povreda koje je zadobio episkop Irinej je ostao vezan za krevet i nikada se nije oporavio. Preminuo je 1955. godine, a sahranjen je u novosadskoj Sabornoj crkvi.
Osim toga, treba istaći i da je prvi gradonačelnik Novog Sada posle fašističke okupacije bio sveštenik u Uspenskoj i Almaškoj crkvi Alimpije Popović. Popović je bio gradonačelnik od oslobođenja 1944. do 1949. godine.
Izvor: 021.rs
Foto: Arhiva
